Author :
Abstract
Amaç: Bu çalışma tip 2 diyabetli bireylerin hareket etme korkularının yaşam kaliteleri üzerindeki etkisinin incelenmesi amacıyla yapılmıştır
Gereç ve Yöntem: Tanımlayıcı nitelikte olan araştırma Şanlıurfa ilindeki devlet hastanelerinin diyabet polikliniğine başvuran ve iç hastalıkları kliniğinde yatarak tedavi gören 100 hasta ile gerçekleştirildi. Veriler, hastaların sosyo-demografik ve hastalık bilgilerini içeren “Hasta Tanıtıcı Formu”, “Ferrans ve Powers Yaşam kalitesi endeksi Diabet versiyon-III’’ ve “Tampa Kinezyofobi Ölçeği (TKÖ)” kullanılarak toplandı.
Bulgular: Araştırmaya katılmış olan bireylerin yaş ortalaması 53.95±9.94, %54'ü erkek, %54’ü ilkokul mezunu, %72’si evli, %36’sı ise ev kadınıydı. Çalışmamızdaki bireylerde yaş, cinsiyet, eğitim durumu, medeni durumu, meslek, diyabet öyküsü, yaşanılan komplikasyonlar vb. sebeplere bağlı olarak hareket etme korkusunda düzey farklılıkları olduğu gözlemlendi. Tip 2 diyabetli hastalarda kadınların, erkeklerden daha fazla kinezyofobik inançlarının olduğu, eğitim düzeyindeki azalmanın, kinezyofobik inançları arttırdığı, en fazla kinezyofobik tutumlara ev hanımlarının sahip olduğu, tip 2 diyabetli hastaların yaşam kaliteleri bozuldukça kinezyofobik düşünceler arttığı, kinezyofobik düşüncelerinin artması sonucu ise yaşam kalitelerinin daha fazla bozulduğu belirlendi. Tip 2 diyabetli hastaların almış oldukları eğitim sayısı ‘hastalık ve diyabet’ hakkındaki bilgi düzeylerinde artış ile yaşam kalitesi düzeyinde artış belirlenmiştir.
Sonuç: Diyabetli hastaların yaşam tarzı değişimlerine uyumlarını arttırmak ve hastalıktan etkilenmelerini minimum düzeye indirebilmek için sağlık ve fiziksel aktivite alışkanlıkları ve davranışlarında da değişim sağlanmalıdır. Diyabetli hastalara sağlık inanç modeli doğrultusunda hazırlanan ve verilen eğitimlerin fiziksel aktivite davranışlarının değiştirilmesi konusunda hastaları destekleyici nitelikte olduğu görülmüştür (p<0,05).
Keywords
Abstract
Objective: This study was conducted to examine the effect of fear of movement on the quality of life of individuals with type 2 diabetes.
Method : The descriptive study was conducted with 100 patients who applied to the diabetes polyclinic of the state hospitals in Şanlıurfa and were treated as an inpatient in the internal medicine clinic. Data were collected using the "Patient Descriptive Form", which includes patients' socio-demographic and disease information, "Ferrans and Powers Quality of Life index Diabetes version-III" and "Tampa Kinesiophobia Scale (TSK)".
Results: The mean age of the individuals participating in the study was 53.95±9.94, 54% were male, 54% were primary school graduates, 72% were married, and 36% were housewives. Age, gender, educational status, marital status, occupation, history of diabetes, experienced complications, etc. in our study. In the individuals in our study, it was observed that there were level differences in fear of movement depending on age, gender, educational status, marital status, occupation, history of diabetes, complications experienced, etc. It was determined that women had more kinesiophobic beliefs than men in patients with type 2 diabetes, the decrease in education level increased kinesiophobic beliefs, housewives had the most kinesiophobic attitudes, as the quality of life of patients with type 2 diabetes deteriorated, kinesiophobic thoughts increased, and as a result of the increase in kinesiophobic thoughts, their quality of life deteriorated more. The number of education received by patients with type 2 diabetes increased in the level of quality of life with an increase in the level of knowledge about 'disease and diabetes'.Conclusion: Health and physical activity habits and behaviors should be changed in order to increase the adaptation of diabetic patients to lifestyle changes and to minimize their exposure to the disease. It has been observed that the trainings prepared and given in line with the health belief model to patients with diabetes support the patients in changing their physical activity behaviors (p<0.05).
