Tip 2 Diyabetli Hastalarda Algılanan Semptom Yükü ve Konfor Düzeyi Arasındaki İlişkinin Belirlenmesi
Author :
Abstract
Amaç: Bu araştırma, tip 2 diyabetli bireylerde algılanan semptom yükü ve konfor düzeyi arasındaki ilişkinin incelenmesi amacıyla gerçekleştirildi.
Gereç ve Yöntem: Araştırma nicel tipte kesitsel bir çalışmadır. Araştırmaya 101 diyabet hastası dahil edilmiştir Araştırma kapsamında “Kişisel Bilgi Formu”, “Genel Konfor Ölçeği” ve “Diyabet Belirtileri Kontrol Listesi Ölçeği” kullanılmıştır. Araştırma verilerinin analizinde SPSS 25.0 istatistik programı kullanılmıştır.
Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması 59,55
11,18 olarak belirlendi ve diyabet tanı süresi ortalaması ise 11,197,89’du. Sonuçlar, eğitim seviyesinin ve diyabet dışında ek kronik hastalık varlığının, semptom yükünü etkilediğini ortaya çıkarmıştır (p<0,05). Ayrıca eğitim durumuna göre hastaların konfor düzeyinde anlamlı bir farklılık vardır (p<0,05). Hastaların semptom yükü arttıkça konfor düzeyleri azalmıştır ve semptom yükünün konfor için bir yordayıcı olduğu belirlenmiştir (β=-0,287, p<0,05).
Sonuç: Sağlık profesyonelleri, semptom yönetimi stratejilerini geliştirirken hastaların konfor düzeylerini iyileştirmeye yönelik tedavi planları oluşturmalıdır.
Keywords
Abstract
Aim: This study was conducted to investigate the relationship between perceived symptom burden and comfort level in individuals with type 2 diabetes.
Materials and Methods: The study was a quantitative cross-sectional study. 101 diabetic patients were included in the study. Within the scope of the study, ‘Personal Information Form’, ‘General Comfort Scale’ and ‘Diabetes Symptoms Checklist Scale’ were used. SPSS 25.0 statistical program was used to analyze the data.
Results: The mean age of the participants was 59.55±11.18 and the mean duration of diabetes diagnosis was 11.19±7.89. The results revealed that the level of education and the presence of additional chronic diseases other than diabetes affected the symptom burden (p<0.05). In addition, there was a significant difference in the comfort level of patients according to educational status (p<0.05). As the symptom burden of the patients increased, their comfort levels decreased and it was determined that symptom burden was a predictor for comfort (β=-0.287, p<0.05).
Conclusion: Healthcare professionals should create treatment plans to improve patients' comfort levels while developing symptom management strategies.
