Tip 2 Diyabetli Bireylerde Glisemik Kontrol, Diyabet Stresi ve Kadercilik Anlayışı Arasındaki İlişkinin İncelenmesi
Author:
Abstract
Amaç: Bu çalışma, tip 2 diyabetli bireylerde glisemik kontrol, diyabet stresi ve kadercilik anlayışı arasındaki ilişkinin incelemesi amacıyla gerçekleştirildi.
Yöntem: Tanımlayıcı, kesitsel ve ilişki arayıcı tipte olan bu araştırma İstanbul’da bir üniversitesi hastanesinin dahiliye polikliniğine gelen 270 tip 2 diyabetli birey ile 9 Mart-15 Eylül 2022 tarihleri arasında yürütüldü. Veriler, Hasta Bilgi Formu, Kadercilik Ölçeği ve Diyabet Stres Ölçeği kullanılarak yüz yüze görüşme yoluyla toplandı. Veriler değerlendirilmesinde tanımlayıcı istatistikler, Mann-Whitney U Testi ve Spearman’s korelasyon analizi kullanıldı.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 59.24±5.77 yıl olup, açlık kan glikoz düzeyi ortalaması 194.87±11.91, HbA1c değeri ortalaması 6.9±0.22, diyabet tanı süresi ortalaması 9.4±1.78 yıldır. Kadercilik Ölçeği ortalama değeri 2.97±0.62 olup alt boyutları puan ortalamaları “Ön Belirlenim” 3.16±0.67, “Şans” 2.84±0.68, “Karamsarlık” 2.9±0.61’dir. Diyabet Stres Ölçeği ortalama değeri 3.8±0.53 olup alt boyutları puan ortalamaları “Duygusal Yük” 3.82±0.54, “Doktor Stresi” 3.25±0.72, “Rejim Stresi” 3.27±0.82, “Kişilerarası Stres” 4.87±0.44 olarak bulunmuştur. Açlık kan glikoz düzeyi, HbA1c, Kadercilik Ölçeği ve Diyabet Stres Ölçeği arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki bulunmaktadır (p<0.05).
Sonuç: Hastaların kadercilik anlayışları orta düzeyde, diyabet ile ilgili streslerinin yüksek olduğu saptandı. Kadercilik anlayışı artıkça hastaların yaşadıkları stresleri artmaktadır. Ayrıca hastaların glisemik kontrolleri (açlık kan glikoz düzeyi ve HbA1c düzeyi) kötüleştikçe kadercilik anlayışları ve diyabete bağlı yaşadıkları stres de artmaktadır.
Keywords
Abstract
Aim: This study was conducted to examine the relationship between glycemic control, diabetes distress and understanding of fatalism in individuals with type 2 diabetes.
Methods: This descriptive, cross-sectional and correlational study was conducted with 270 individuals with type 2 diabetes who came to the internal medicine outpatient clinic of a University Hospital in Istanbul between March 9 and September 15, 2022. Data were collected through face-to-face interviews using the Patient Information Form, Fatalism Scale and Diabetes Distress Scale.
Results: The mean age of the patients was 59.24±5.77 years, the mean fasting blood glucose level was 194.87±11.91, the mean HbA1c value was 6.9±0.22, the mean duration of diabetes diagnosis was 9.4±1.78 years. Fatalism Scale score was 2.97±0.62, and the scores of its sub-dimensions were “Predetermination” 3.16±0.67, “Chance” 2.84±0.68, “Pessimism” 2.9±0.61. Diabetes Distress Scale value was 3.8±0.53 and sub-dimensions mean scores were “Emotional Distress” 3.82±0.54, “Doctor Distress” 3.25±0.72, “Regime Distress” 3.27±0.82, “Interpersonal Distress” 4.87±0.44. There is a positive and significant relationship between fasting blood glucose level, HbA1c, Fatalism Scale and Diabetes Distress Scale (p<0.05).
Conclusion: It was determined that the patients had a moderate understanding of fatalism and a high level of diabetes distress. As the understanding of fatalism increases, the problems experienced by the patients increase. In addition, as the glycemic control of patients deteriorates (fasting blood glucose level and HbA1c level), their understanding of fatalism and the problems they experience due to diabetes increase.